A dicotomía nativo/non nativo en contextos de linguas minoritarias: comparacións entre o irlandés e o galego

En contextos de linguas minoritarias, o obxectivo das iniciativas de planificación e política lingüística é con frecuencia mellorar as súas perspectivas de supervivencia aumentando o coñecemento e o uso desas linguas por parte das persoas nunha variedade de contextos sociais. O éxito de tales políticas depende dunha variedade de factores. Estes inclúen a capacidade da política para fomentar o mantemento do idioma entre os falantes existentes (os chamados falantes ‘nativos’ do idioma) e o seu rexurdimento entre os individuos da comunidade que xa non o falan e que se converteron en falantes ‘nativos’ doutro idioma, tipicamente, o idioma dominante. Con todo, as diferenzas sociolingüísticas, socioeconómicas, socio-xeográficas e ideolóxicas entre os falantes “nativos” e os recentemente chegados “non nativos” ao idioma dificultan a tarefa dos encargados de formular políticas e os planificadores de idiomas. En lugar de formar unha comunidade de fala unificada, os falantes “nativos” e “non nativos” da lingua minoritaria ven a si mesmos como social e lingüisticamente incompatibles. O obxectivo deste artigo é examinar a dicotomía nativo-non nativo en dous contextos de linguas minoritarias: o irlandés na República de Irlanda e o galego na Comunidade Autónoma de Galicia.